wtorek, 30 września 2014

"Dziewczę z sadu" - Lucy Maud Montgomery

Historia prawdziwej miłości...

   Lucy Maud Montgomery to autorka, którą praktycznie wszyscy znają. Na jej powieściach wychowało się kilka pokoleń kobiet, a jej historie znane są aż po dziś dzień. Dzięki zachowanym tekstom wciąż możemy poznawać lub na nowo przeżywać przygody stworzonych przez nią bohaterów, nie tylko Ani z Zielonego Wzgórza, która jest najbardziej znana. Jednym z tytułów, który fantastycznie przykuwa uwagę, jest opowieść „Dziewczę z sadu”. Historia ta na dzisiejsze realia wydaje się prosta i przewidywalna, jednak charakter, jaki w sobie ma, nie pozwala na pochopne wnioski. Jest ciepła, uczuciowa, ale przede wszystkim romantyczna. Czyli taka, jaką kochają czytać kobiety…

   Eric Marshall przybywa do Charlottetown, by poprowadzić szkołę w zastępstwie swojego chorego przyjaciela. Tam właśnie poznaje młodą i piękną Kilmenę – anioła, który ma talent absolutny. Jest jednak niema, co rodzi kilka problemów. Eric zakochuje się w niej i jest zdeterminowany walczyć o ukochaną. Czy pokona wszystkie przeszkody i zdobędzie serce dziewczyny?

   Romantycznych historii na świecie jest wiele. Ze świecą jednak szukać prawdziwych skarbów, które w stu procentach będą nie tylko prawdziwie uczuciowe, ale również z mnóstwem charakteru. Za taką na pewno można uznać „Dziewczę z sadu”. Jest to bowiem opowieść, którą przekazuje nam nie zakochana kobieta, jak to zazwyczaj bywa, ale mężczyzna, który poznaje siłę tego uczucia. Jest zdeterminowany walczyć o swoje, nawet, jeśli będzie musiał coś poświęcić. Autorka ukazała poszczególny etap miłosnych starań, aż do szczęśliwego zakończenia, którego nie mogło zabraknąć. Szybka i lotna akcja z przewidzianym zakończeniem. Trochę brzmi to ckliwie i banalnie, prawda? Tutaj jednak wygląda to zupełnie inaczej. Wystarczy sięgnąć po ten tytuł, by się przekonać.

   „Dziewczę z sadu” to z pewnością bardziej subtelna historia niż poprzednie pani Montgomery. Choć styl jest podobny, to i bohaterowie i ich postępowanie są bardziej delikatne, bardziej takie przemyślane. I chociaż humor również jest, to wygląda on nieco inaczej niż w innych historiach pisarki. Ale nie czyni to tego tytułu gorszym. Może z lekka prostszym, ale w żadnym wypadku gorszym. Ma bowiem swój charakter, ciekawych bohaterów i nieskomplikowaną historię. A w tego typu książkach taki system sprawdza się znakomicie.

   Mówiąc krótko: historia warta poznania. Z pewnością przypadnie do gustu fanom twórczości pani Montgomery, ale także miłośnikom historycznych romansów. „Dziewczę z sadu” to opowieść, gdzie wszystko jest proste: od początku fabuły aż do samego końca. Ale to dodaje jej jedynie uroku. Przewidywalna jest, to fakt, ale czyta się ją z przyjemnością. Dlatego z chęcią polecam każdemu. Przemiła lektura w tak fantastycznej oprawie – gwarantowana.
Autor: Lucy Maud Montgomery
Tytuł: Dziewczę z sadu
Wydawnictwo: Egmont
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 192

czwartek, 25 września 2014

"Mężczyzna z Albanii" - Magnus Montelius

Ucieczka to nie najlepsze rozwiązanie...

   „Mężczyzna z Albanii” to tytuł zagadka. Być może nie tylko sam tytuł, ale cała fabuła, bowiem przed jej rozpoczęciem nie wiadomo nic. I tutaj rodzi się pytanie, czy warto ryzykować czy jednak poczekać? Z jednej strony kusi – w końcu to skandynawski kryminał, na pewno ma coś w sobie. Z drugiej odzywa się w czytelniku doświadczenie z tego typem literatury – nie istnieją same dobre powieści. W tym przypadku na szczęście ryzyko się opłaciło, książka Magnusa Monteliusa okazała się czymś nie tyle niespodziewanym, ale miłym zaskoczeniem. Być może kryminał nie jest wyjątkowy, ma swoje wady, ale jedno jest pewne – tak zagadkowej historii dawno nie poznałam. I mam nadzieję, że z tym autorem jeszcze się spotkam…
  
   W Sztokholmie ginie pewien mężczyzna. Ma przy sobie albański paszport, jednak okazuje się, że tak naprawdę nikt taki nie istniał. Śledztwem zajmuje się policja, jednak jego zagadkowa treść intryguje pewnego dziennikarza, który stawia sobie trudne zadanie – odnaleźć prawdziwą tożsamość zmarłego człowieka i dowiedzieć się, dlaczego nie żyje. Sprawy szybko okazują się bardziej skomplikowane niż na początku, a prawda staje się trudna do odkrycia…

   Tytuł ten z pewnością należy do tej części kryminałów, gdzie wszystko idzie po myśli czytelnika, czyli zagadkowo i wciągająco. Magnus Montelius stworzył historię niebanalną, mocno tajemniczą, ale również nieco złożoną. „Mężczyzna z Albanii” to w końcu nie tylko opowieść kryminalna z trupem i śledztwem w tle. To także jawna dziennikarska ciekawość, polityczne zagrania i ucieleśnienia ludzkich wad i zalet. Nie jest to jednak główne źródło tej historii. Wszystko zostało wykorzystane w sposób przemyślany, często w formie wyjaśnień i dopowiedzeń, czyli składnie. Można powiedzieć, że każdy wątek jest skończony, fajnie opowiedziany i co najważniejsze – jest ich tyle, że nie sposób tego nie zrozumieć. Dobrze rozegrana akcja, w bardzo dobrym tempie i niebanalnej formie. Czegoż więcej chcieć?

   Mówiąc szczerze o prostocie – być może taka jest. Ale banalna – wcale. Łatwy w odbiorze tekst to zasługa dobrego pióra autora, które w lekki sposób ukazuje każdy szczegół fabuły. I naprawdę potrafi zaciekawić i do tego wciągnąć. Utrudnienia również się pojawiają, ale to kwestia zagadek fabularnych, których tutaj nie brakuje. Dobry kryminał musi mieć w sobie tajemnice, dlatego śmiało można nazwać tę powieść kryminałem. Czy wybitnym, to kwestia dyskusyjna, ale z pewnością dobrym. A gdyby nie fakt, że skończyła się tak szybko, pewnie byłaby i świetna.

   „Mężczyzna z Albanii”, mówiąc krótko, to powieść kryminalna na dobrym poziomie. Ma w sobie wszystko to, czego potrzebuje ciekawa powieść tego typu: zagadkę, ciekawe śledztwo, barwne postacie czy też dobre zakończenie. Powieść Monteliusa to również dobrze rozegrana historia, w której każdy wątek zostaje domknięty, ale lekka nuta niepewności wciąż pozostaje w czytelniku i ten element chyba najlepiej świadczy o jej wartości, zwłaszcza, iż to pierwsza powieść tego autora. Dla miłośników tego gatunku będzie to ciekawe doświadczenie, dlatego z miejsca polecam każdemu, kto czuje się zainteresowany tą historią. Z pewnością nie pożałujecie.
Autor: Magnus Montelius
Tytuł: Mężczyzna z Albanii
Wydawnictwo: Czarna Owca
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 384

wtorek, 23 września 2014

"Na Hester Street topnieje śnieg" - Daisy Waugh

Miłość, bogactwo, chciwość...

   Poszukując klimatycznej powieści, natrafiłam ostatnio na ciekawy tytuł: „ Na Hester Street topnieje śnieg” autorstwa Daisy Waugh . Radości nie było końca, bowiem akcja w niej dzieje się początkiem XX wieku, w czasie, o którym lubię czytać. I to jeszcze historia z wątkiem filmowym w tle. Czyli komplet. Początek faktycznie okazał się czymś, co wskazuje na klimatyczną i urokliwą historię: barwny język, dopasowany oczywiście do realiów czy też sama akcja, która nakręcała powieść, stworzyły charakter, który wpasowuje się w gust czytelnika. Ale tak do końca nie wszystko wyszło tak, jakbym chciała. Bo jak się okazuje, w jednej historii autor może zamieścić tyle wątków, że nie sposób je ogarnąć. A jak nie jest to zbyt dobrze poskładane, to z pięknej powieści znika wszystko, co klimatyczne…

   Lata 20-ste XX wieku. Wśród klimatycznej scenerii Hollywood żyją Maximilian i Eleanor Beecham, którzy pod osłoną bogactwa i elegancji skrywają swoje osobiste tajemnice. Z zewnątrz wyrafinowani, w środku nieszczęśliwi. Wewnątrz kryzysu nie widać drogi ratunku, lecz wtedy pojawia się list, który może wszystko zmienić. Mają ponowną szansę zaistnieć wśród grubych ryb hollywoodzkiego biznesu i zmienić to, co dotychczas niszczyło ich świat. Pełnia przepychu i skandali może być przepustką do lepszej przyszłości. Czy Beechamowie zdecydują się na ten krok?

   Ciężko ocenić tę powieść. Z jednej strony historia urokliwa, z drugiej – zbyt złożona. Czyta się ją doskonale, bowiem autorka świetnie wczuła się w klimat tamtych lat, wszystko wygląda realistycznie i bogato. Nie jest trudno poczuć się jak sami bohaterowie. Tytuł jednak jest skupiskiem wątków, nie tylko głównej historii małżeństwa Beechamów, ale także samej śmietanki towarzyskiej, wyglądu biznesu filmowego w Hollywood w ubiegłym wieku, czy też sytuacji ekonomicznej w latach 20-stych. I nie miałabym nic przeciwko, bo nie są to jakieś suche fakty ściągnięte z diagramów, ale przedstawienie ich w urywkowy sposób niszczy ogólny wygląd. Rozdziały nie są długie, fajnie się je czyta, ale problem leży w tym, że autorka nie zastosowała żadnej chronologii. W jednym momencie jesteśmy z główną bohaterką na jej spotkaniu z kochankiem, po chwili uczestniczymy w bankiecie. I za chwilę pojawia się wzmianka o boomie ekonomicznym. Przydatne wieści, ale źle wyważone. Czytając ten tytuł miałam wrażenie, jakbym poznawała urywki jakiejś historii i po jej skończeniu samodzielnie usiłowałam poskładać tę układankę. I chociaż końcówka wyglądała lepiej, to wciąż pozostaje to nieodparte wrażenie, że coś poszło nie tak.

   Mimo wszystko jednak książka jest bardzo ciekawa. Widać wyraźnie, że autorka ma pojęcie o tym, co pisze, potrafi stworzyć klimat i przenieść czytelnika w nieznane mu dotąd czasy. Dobrze zarysowała nie tylko wygląd postaci czy też miejsc, ale samych zachowań, pewnej etykiety, nie tylko w życiu osobistym bohaterów, ale także w biznesie jakim jest branża filmowa. Hollywood w wieku XX było miejscem z charakterem i autorka podkreśliła to doskonale. Warto więc przynajmniej dla tego aspektu poznać ten tytuł. Z jednej strony trochę się namęczymy, ale z drugiej będziemy wiedzieć, że było naprawdę warto…
Autor: Daisy Waugh
Tytuł: Na Hester Street topnieje śnieg
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 448 

czwartek, 18 września 2014

Kupuj z Erido.pl! - kod rabatowy i inne wieści...

   My czytelnicy lubimy kupować książki. To nie ulega wątpliwości:) Cieszą nas zatem różne promocje, rabaty i inne atrakcje w księgarniach. Jedną z licznych akcji jest promocja na stronie księgarni ebookowej Erido.pl - nowo powstałej, ale już świetnie zorganizowanej. A nawet kilka promocji! Poniżej macie kilka możliwości, które ułatwią i uprzyjemnią zakupy w internecie:

1. Tytuły wydawnictwa Copernicus Center Press (wszystkie) objęte są rabatem do 40%. Szczegóły: KLIK
2. Z racji kończącego się lata wszystkie nowości na ERIDO.PL tańsze o 20%.
3. I specjalna oferta dla czytelników! Po zrobieniu zakupów w sklepie ERIDO.PL, wpisz kod rabatowy "BlogerzyzErido" a otrzymasz dodatkowe 10% zniżki!
O czym trzeba jednak pamiętać, to fakt, iż promocje i rabaty nie łączą się...

   Zachęcam do zrobienia zakupów w nowo otwartej księgarni. Mają ciekawe promocje, ale również ciekawy asortyment, a to chyba ważne przy poszukiwaniu dobrego miejsca na nasze zakupy. Osobiście przetestowałam, przejrzałam i uważam, że naprawdę warto tam zajrzeć. Kliknijcie w banerek poniżej, traficie na stronę księgarni, gdzie sami sprawdzicie, jak ciekawie mogą wyglądać zakupy.
Polecam i zapraszam!
http://www.erido.pl/

wtorek, 16 września 2014

"Syndykat pająka" - Andreas Franz

Pozory często mylą...

   Dobre kryminały od razu kojarzą się ze Skandynawią. Nic w tym dziwnego, prawie większość autorów pochodzi z krajów skandynawskich, a ich powieści cieszą się ogromną popularnością na całym świecie. Nie oznacza to jednak, że pisarze z innych krajów są gorsi. Przynajmniej raz w życiu mieliśmy do czynienia z powieścią kryminalną, która pochodziła z innego państwa jak Szwecja czy Norwegia, a jej jakość była co najmniej dobra. Autorem, którym zajmę się dzisiaj, jest Andreas Franz, niemiecki pisarz powieści kryminalnych i detektywistycznych. Jego najnowsza powieść, która ukazała się w naszym kraju, nosi tytuł „Syndykat pająka”. Czy mamy do czynienia z dobrą historią? O tym w poniższej recenzji…

   W pewnym mieszkaniu luksusowej dzielnicy Frankfurtu, zostają znalezione zwłoki Andreasa Wiesnera i luksusowej prostytutki Iriny. Od razu nasuwa się wniosek, że mężczyzna zabił kobietę, a następnie popełnił samobójstwo. Przynajmniej tak to wygląda. Komisarz Julia Durant ma wątpliwości, czy rzeczywiście tak to wyglądało. Wkrótce odkrywa, że ma do czynienia z podwójnym morderstwem, a są one konsekwencją mafijnych powiązań i zależności. Śledztwo Durant może okazać się bardziej niebezpieczne, aniżeli wydawało się to na początku…

   Widząc opis tej książki, od razu nasuwa się przypuszczenie, iż będzie to coś dobrego. I z początku rzeczywiście tak jest: są trupy, jest śledztwo, a konsekwencji – akcja. Jednak tutaj ta dobroć się kończy. Kiedy przychodzi pewien moment, gdy główna bohaterka, w tym przypadku komisarz Julia Durant, dochodzi do pewnych konkluzji, tempo całkowicie zwalnia. Można odnieść wrażenie, że rozwiązanie podano na tacy nawet nie w połowie, a na początku powieści, a dalej to już pozostają same dopowiedzenia. Co za tym idzie – przeciągłe czytanie i wrażenie nudy. Andreas Franz to pisarz dobry, nawet więcej niż dobry, jednak i jemu powinęła się noga. „Syndykat pająka” to obszerna powieść, licząca prawie sześćset stron,  jednak ledwo dwieście zasługuje na naszą uwagę. Wtedy też dzieje się to, co powinno znaleźć się w dobrym kryminale. Pozostała część to zbędny balast, który psuje ogólny charakter całej historii.

   Na pewno zbędne okazały się niektóre opisy, które niczego nie wnosiły do całkowitej fabuły. Tak jak w każdej książce, czynności bohatera, nawet takie jak ubiór czy jedzenie, nie powinny sprawiać problemów. Tutaj jednak mamy do czynienia z przewagą takich opisów, bezmyślnych czynności, które wybijają z rytmu. Z jednej strony czytamy ciekawy i mega wciągający fragment, a po chwili pojawia się opis, w którym bohater pije piwo. I w dodatku ma jakieś dziwne przemyślenia, które gubią wątek. Może jedni powiedzą, że przesadzam, inni mogą się ze mną nie zgodzić. Ale „Syndykat pająka”, w moim odczuciu, to niestety zlepek części dobrej historii z bardzo, ale to bardzo zbędnymi fragmentami, które mogły zostać pominięta, lub przynajmniej zastąpione krótką informacją, co się w danej chwili dzieje. W okrojonej wersji powieść wyglądałaby zupełnie inaczej. I znacznie lepiej.

   Mimo iż Andreas Franz to pisarz dobry, z ciekawym piórem i niebanalnymi pomysłami, to jednak ma skłonności do przesady. „Syndykat pająka” to powieść całkiem ciekawa, jednak mnie osobiście zawiodła. Rozwiązanie, choć niejawnie, ukazane zostało jeszcze zanim akcja rozkręciła się na dobre, opisy zbędne przeważały w większości przypadkach, a bohaterowie, choć niewielu, słabo się wyróżniali. Pojawiały się przebłyski, w których można było odnieść wrażenie, iż to tylko fatalna i niewielka wpadka, jednak zaraz znów coś szło nie tak i czar pryskał. Ta historia ma zadatki na świetną opowieść, jednak zasługuje na dokładniejsze przemyślenie fabuły. I lepsze dopracowanie. Dlatego na dzień dzisiejszy zalecam dokładne przemyślenie wyboru…
Autor: Andreas Franz
Tytuł: Syndykat pająka
Wydawnictwo: Świat książki
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 592 

piątek, 12 września 2014

"Wiosna w różanej przystani" - Debbie Macomber

Powrót do spokojnej przystani...

   Debbie Macomber to poczytna autorka romansów, która na swoim koncie ma przeszło 150 napisanych powieści. Ta liczba robi wrażenie, ale jednocześnie budzi wiele pytań. Między innymi o to, czy są one jakościowo dobre, czy to tylko mała maszynka do zarabiania pieniędzy ckliwymi opowieściami. Kiedy przeczytamy kilka książek tej autorki, z pewnością odniesiemy inne wrażenie. Jej historie to ciepłe opowieści, w których uczucia dobre i negatywne przeplatają się ze sobą. Sielanka i tragedie bohaterów łączą się w jedno, tworząc powieści barwne i wciągające. Podobnie jest z prezentowanym tytułem „Wiosna w różanej przystani”. Tutaj nic nie jest człowiekowi obce…

   W tej części po raz kolejny lądujemy w przytulnej przystani Jo Marie Rose. Tym razem jednak, prócz losów głównej bohaterki, poznajemy historie jej gości: małżeństwa Shiversów, którzy w pensjonacie zamierzają świętować swoje złote gody, ich wnuczkę Annie, która po rozstaniu z narzeczonym niespodziewanie przeżywa nowe uczucie, ale również cichą Mary – chorą na raka kobietę, która w obliczu swojego cierpienia postanawia rzucić wszystko i raz jeszcze spotkać mężczyznę swojego życia.

   „Wiosna w różanej przystani” to kontynuacja poprzedniej książki  DebbieMacomber – „Pensjonat wśród róż”. I o ile pierwsza część była świetna, to ta – wprost prześwietna. Ale po kolei. Zacznijmy może od tego, że ta powieść to splot kilku historii, w których każdy bohater opowiada inną. Tak jak wspomniałam – od sielanki do tragedii, i to tutaj sprawdza się w stu procentach. Nie mamy do czynienia z ckliwym romansem, który zapycha czas czytelniczkom. Każdego rodzaju uczucie jest dobrze ulokowane i dobrze ukazane, dzięki czemu świetnie wpływają na nasz nastrój podczas lektury. Można się śmiało zrelaksować, wczuć w daną sytuację, co nie tylko sprawia frajdę, ale niesamowicie pobudza wyobraźnię. I choć z kartek często bije prostota, to ujmuje czytelnika po całości.

   Ten tytuł to pewnego rodzaju ucieczka w spokojne miejsce. Bo Debbie Macomber ma to do siebie, że swoją fabułą potrafi niesamowicie uspokoić wewnętrznie. Człowiek siada do lektury, czyta ją i po prostu przepada. I wszystko za sprawą kilku bohaterów i ich losów. Może dlatego, że często są nam bliskie? Że potrafimy się z nimi utożsamić? Można gdybać do woli, jednak jedno jest pewne – powieści tej autorki potrafią oderwać od rzeczywistości. Wyrywają z chaosu i zatapiają czytelnika w spokojnej lekturze…

   „Wiosna w różanej przystani” to z pewnością świetna lektura. Spokojna, lekka i mocno wciągająca. Losy bohaterów zostały ukazane w prosty, acz niebanalny sposób, dlatego nie wydaje nam się, że fabuła to zlep ludzkich porażek. Debbie Macomber po raz kolejny udowodniła, że pisać można o wszystkim i ubrać to w takie słowa, które nie pozwolą nam odłożyć książki aż po jej skończeniu. Przyjemna, czasem smutna, ale również zabawna. Czegóż więcej chcieć? Gorąco polecam!
Autor: Debbie Macomber
Tytuł: Wiosna w różanej przystani
Wydawnictwo: Literackie
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 375

środa, 10 września 2014

"Wstrząsy wtórne" - Arne Dahl

Niebezpieczna gra...

   Arne Dahl to autor, któremu można ufać w ciemno. Mogę powtarzać się wielokrotnie, jednak za każdym razem jego powieści mają w sobie to „coś”. Bez względu na temat, bez względu na akcję i jej miejsce – za każdym razem wszystko zostaje dopracowane i napisane w sposób świetny. Nie inaczej jest z tytułem „Wstrząsy wtórne” – tytułem, który widnieje jako dziewiąta część przygód Drużyny A, specjalnej jednostki szwedzkiej policji. Napięcie jest, ciągła akcja również, a do tego dodajmy jeszcze skomplikowane śledztwo i dobrą narrację. Świetny kryminał jak się patrzy... Czy na pewno?

   W centrum Sztokholmu, w jednym z wagonów miejskiego metra, wybucha bomba, która zabija na miejscu dziesięć osób. Do zamachu szybko przyznaje się grupa imigrantów, jednak pełne wątpliwości poszlaki doprowadzają do zupełnie odmiennej teorii. Sprawę przejmuje Drużyna A, z Kerstin Holm na czele. Jej zadaniem jest ustalić, kim jest tajemniczy policjant, który spóźnił się na metro oraz dlaczego miał się tam znaleźć…

   Książki Dahla można podzielić na te lepsze i te słabsze. Czasem może zaliczyć niewielką wpadkę, ale to sporadycznie i niewiele. Bez obaw. „Wstrząsy wtórne” jednak to z lekka ciężki orzech do zgryzienia. Z jednej strony mamy do czynienia z niebanalna fabułą, świetną akcją, wciągającym tekstem, ale z drugiej pojawiają się momenty wątpliwości: dokąd ta fabuła zmierza? W pewnych momentach akcja zwalniała niemal do zera, autor zajmował się jednym z bohaterów, który relacjonował swoje aktualne życiowe położenie. To częsty zabieg tego autora i z reguły to wcale nie przeszkadza. Wprost przeciwnie. Jednak we „Wstrząsach wtórnych” akcja toczy się zbyt wolno. Początek jest obiecujący – wybuch, panika, te sprawy. Idąc tokiem rozumowania: będzie się działo. Jednak po kilku stronach jakby się ta akcja wypaliła – zabrakło sprawnych, mocno sprawnych działań. I chociaż pojawia się pewien zryw, to gaśnie bardzo szybko.

   Trudno mówić negatywnie o całości, kiedy wady pojawiają się jedynie w kilku miejscach fabuły. Niestety rzutują one na wszystko, co wokół i to psuje charakter powieści. Bo, powiedzmy sobie szczere: koncepcja autora jest jak najbardziej interesująca. Patrząc oczywiście okiem miłośnika tego gatunku. Jednak wykonanie nieco kuleje. Brakuje  tej fabule czegoś. Czegoś, co trzymałoby w napięciu do samego końca. „Wstrząsy wtórne” to splot interesujących wątków, dobrej akcji, jednak zwalnianie jej tempa w miejscach, które obrał autor, psuje wszystko. Tak jakby zabrakło pewnej chronologii. Źle wyważył akcję – tam, gdzie było jej potrzeba, zabrakło. Tam, gdzie niezbyt pasowała – było aż nadto. I chociaż finał nie zawodzi, to patrząc przez pryzmat całości, wcale a wcale nie był spektakularny…

   Mimo iż „Wstrząsy wtórne” to nieco nieudana powieść Arne Dahla, to warto pamiętać, że jego powieści są naprawdę świetne. Tak jak to się zdarza niektórym autorom – nie każda książka wychodzi idealnie, albo tak, jak tego oczekujemy – my, czytelnicy. Zabrakło pewnych elementów lub po prostu nie zostały przedstawione dobrze, ale nie zmienia to faktu, że Dahl to pisarz znakomity. Ta powieść byłaby prześwietna, bo i bohaterowie wciąż są wspaniali i ich działania nie raz zaskakują, a wszystkie pomysły tego szwedzkiego pisarza brzmią co najmniej ciekawie. Dlatego jeśli nie przeszkadzają wam zwolnione tempo akcji i dość długie opisy – ten tytuł świetnie nadaje się na przyszłą lekturę. Dla bardziej wymagających radziłabym podejście z dystansem. Dla wiernych fanów – co najmniej przymrużone oko. Bo wpadki zaliczają nawet najlepsi. A Arne Dahl do nich z pewnością należy.
Autor: Arne Dahl
Tytuł: Wstrząsy wtórne
Wydawnictwo: Czarna Owca
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 455