wtorek, 30 października 2012

"Siła" - Rhonda Byrne

"Siła" Rhonda Byrne

   Tytuł „Siła” autorstwa Rhondy Byrne trafił do mojej biblioteczki całkowicie niespodziewanie. Nazwa książki wydała mi się intrygująca, a już sam opis wystarczył, abym mogła zastanawiać się, o czym ona będzie. Spodobało mi się również bardzo ładne wydanie, cała oprawa wygląda estetycznie i efektownie. Po zapoznaniu się z treścią mam trochę mieszane uczucia co do jej wartości, z lekka mnie zaskoczyła, ale również nieco rozczarowała. Niemniej jednak książka ma w sobie to „coś”, co pozwala na wewnętrzne poznanie własnej osoby.

   „Siła” to książka, która opowiada czytelnikowi o nim samym, o tym, co zrobić, aby w życiu osiągnąć pełne szczęście. Według autorki nie potrzeba żadnych zewnętrznych czynników, bowiem w nas samych znajduje się tajemna ‘siła’, która odpowiednio wykorzystana jest w stanie zdziałać cuda. Dzięki niej można poznać tajniki ‘siły’, za pomocą których ułatwisz sobie życie i uszczęśliwisz nie tylko siebie, ale również swoich bliskich…

   Przez długi czas zastanawiałam się, pod jaką kategorię zaliczyć książkę pani Rhondy Byrne. Po części odczuwałam ją jako dobry poradnik, informator, a nawet, kiedy pewne zdania nieco irytowały, jak broszurka od nowo założonej sekty. Treść tej książki wydaje się nieco kontrowersyjna, dziwna, ale z drugiej strony trzeba przyznać autorce, że potrafi być przekonująca oraz posiada talent oratorski. Kiedy sięgnęłam po „Siłę” miałam nadzieję, że nie będzie to zlep porad żywcem wyjętych z jakiejś zwyczajnej gazety dla nastolatków (chyba nie trzeba podawać przykładu), tylko ciekawe i konkretne informacje, które rzetelnie zostaną przedstawione przez autorkę. W tej kwestii moje obawy na szczęście nie zostały potwierdzone, chociaż nie powiem, czasem odnosiłam takie wrażenie…

   Już od pierwszych stron widać, że słowa oprawione są w bardzo charakterystyczne wydanie. Spodobał mi się fakt, że tekst nie jest zapisany na zwyczajowym papierze, na nudnych białych kartkach, ale znajduje się wśród kolorów, ilustracji, które bardziej przemawiają do czytelnika. Muszę przyznać, że w ten sposób szybciej i dogłębniej przyswajałam każde zdanie, a porady pani Byrne lepiej zakodowałam w pamięci. Również, do sporych plusów książki, można zaliczyć wszechobecne cytaty sławnych ludzi (pisarzy, filozofów etc.), które stanowią podporę kolejnych słów. Dzięki nim nie miałam ciągłego wrażenia, że „Siła” to zwyczajny psychologiczny poradnik. Czułam, że to coś ‘więcej’.

   Trudno mi stwierdzić, czy i jak bardzo podobała mi się „Siła”. Z jednej strony, kiedy ją czytałam (bardzo szybko, zaledwie dwie godziny) czułam, że niezbyt jest ciekawa. Niektóre zdania wydawały mi się irracjonalne, dziwaczne, niezbyt przekonujące. Jednak z drugiej strony było to bardzo ciekawe doświadczenie. Część spraw, o którym mówiła autorka, z perspektywy zwyczajnego człowieka zdawały się przyziemne, znajome. Przedstawienie ich w tak pojętny a zarazem „magiczny” sposób nadają całej książce charakteru, dzięki któremu chętniej czyta się kolejne strony. I łatwiej zignorować pewne niedociągnięcia.

   Ogólnie rzecz biorąc „Siła” to interesujący psychologiczny poradnik dla każdego czytelnika, który posiada swoje wady i zalety. Nie chcę nikogo zniechęcać do przeczytania tej książki, bowiem ma ona swój urok i jeśli spojrzeć na nią pod innym, mniej wymagającym kątem, można dostrzec kawał całkiem ciekawej plecionki porad z życia wziętych. Chociaż nie porywa, to intryguje. I również wprawia w dobry nastrój, do którego dokłada się także kolorowe wydanie. Polecam poczytać w chwili czasu, szybko się czyta i łatwo przyswaja. Dobra lektura na nudne momenty. I dobry poradnik dla naprawdę poszukujących kierunku w życiu. 
"Siła" jest kontynuacją "Sekretu".

Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Nowa Proza:
Autor: Rhonda Byrne
Tytuł: Siła
Wydawnictwo: Nowa Proza
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 264

poniedziałek, 29 października 2012

"Żelazna Dama" - reż. Phyllida Lloyd

"Żelazna Dama"

   Kim była Margaret Thatcher– z pewnością większość osób wie. Wielka postać Wielkiej Brytanii. Jedyna w swoim rodzaju. Dama o silnym charakterze, która znalazła się w świecie, gdzie rządzi męskie spojrzenie na świat. Film Żelazna Dama” przedstawia życie byłej premier Wielkiej Brytanii, który nie tylko intryguje w swoich obrazach, ale również fascynuje widza jego bohaterką. Fantastycznie dobrana obsada jedynie dopełnia całego obrazu, który zapada w pamięć na długi czas.

   Królów było wielu, Żelazna Dama tylko jedna.
 Miała piskliwy głos, własny pogląd na każdy temat i niezwykły tupet. Zanim stała się jedną z najbardziej wpływowych postaci współczesnego świata, jej kapelusz i nieodłączne perły budziły pobłażliwy uśmiech. Na naszych oczach z pyskatej Maggy rodzi się Żelazna Dama, której czarna torebka do dziś jest symbolem rządów silnej ręki.*

   „Żelazna Dama” trafiła do mnie niespodziewanie, ale była to przemiła niespodzianka. Po pierwsze – lubię Meryl Streep, a po drugie – postać Margaret Thatcher naprawdę mi imponuje. Słyszałam o niej bardzo wiele pozytywnych rzeczy, czytałam wiele notek prasowych, jednak film pomógł mi w pełni zobrazować sobie życie byłej brytyjskiej pani premier. Muszę przyznać, że rola, jaka przypadła Meryl Streep, nie była prosta, ale aktorka poradziła sobie fenomenalnie. Po obejrzeniu filmu nie wyobrażam sobie nikogo innego w tej roli. Swoboda, zaangażowanie oraz dobra charakteryzacja – to wszystko świetnie zostało dopasowane i wgrane w film.

   Ponadto, dzięki ciekawej scenografii oraz dbałości o szczegóły (m.in. realia czasowe) obraz wygląda dużo ciekawiej. Film ogląda się z nieskrywaną przyjemnością, ciekawością i fascynacją. Obraz nie skupia się tylko na tym, czym zajmowała się Margaret Thatcher, ale również na jej życiu (od młodocianych poglądów po walkę o miejsce na stanowisku premiera), na tym, jak zmienia się jej osoba po przebytych kadencjach. Produkcja jest plecionką różnych momentów jej życia, które postrzega się bardzo pozytywnie.

       Film ten poleciłabym każdemu. Jest on bowiem naprawdę wciągającą, świetną i fascynującą opowieścią biograficzną ważnej postaci nie tylko dla Wielkiej Brytanii. Bardzo dobra rola Meryl Streep dodatkowo przemawia na korzyść produkcji, co powinno skłonić fanów do obejrzenia jej. Czas spędzony na oglądaniu z pewnością nie będzie stracony, jedynie fantastycznie wykorzystany. Warto poświęcić te 1,5 godziny na seans, bowiem nic tak nie poprawia humoru jak bardzo dobry (lub nawet świetny) film. Polecam.



Za możliwość obejrzenia filmu serdecznie dziękuję firmie BestFilm:
 
Reżyseria: Phyllida Lloyd
Tytuł: Żelazna Dama
W rolach głównych: Jim Broadbent, Meryl Streep
Rok produkcji: Francja/Wielka Brytania 2011
Czas trwania: 105 min.

wtorek, 23 października 2012

"Africanus. Wojna w Italii" - Santiago Posteguillo

"Africanus. Wojna w Italii" Santiago Posteguillo

   Książek historycznych jest wiele, jednak nie każda potrafi zaciekawić i wciągnąć czytelnika swoim wykonaniem. Osobiście nie darzę tego typu literatury sympatią, jednak dla książek Santiago Posteguillo postanowiłam zrobić wyjątek. Za sprawą pierwszej części „Africanusa” przełamałam niechęć do historii i powoli zaczęłam przekonywać się do gatunku. A to z kolei zaowocowało lekturą kolejnej części, zatytułowanej „Wojna w Italii”. Nie ukrywam, że po raz kolejny przeżyłam interesującą lekcję, ale również spędziłam miłe godziny z lekturą.

   216 rok p.n.e. Rzym szykuje się do ostatecznej bitwy z nadciągającymi wojskami Hannibala. Do walki rusza także młody Publiusz Korneliusz, Scypion Afrykański, syn rzymskiego konsula, świeżo mianowany trybunem. Niestety nic nie idzie po myśli Rzymian, to, co miało stać się ostatnią walką, przeciąga się w czasie, w którym kartagińskie wojska sieją spustoszenie. Aby pokonać żołnierzy Hannibala, potrzebna jest skuteczna strategia, która zapewni zwycięstwo Rzymowi. Dlatego tak ważny staje się młody Scypion Afrykański…

   Opowieści Santiago Posteguillo są bardzo charakterystyczne, nie skupiają się jedynie na faktach historycznych, ale równoważą się z fikcją literacką. To właśnie ten element, obok dobrze rozwiniętej narracji, zdołał mnie do siebie przekonać. Czytając książki tego hiszpańskiego autora można śmiało zagłębić się w historię, ale również przeżyć ją. Cenne w tej kwestii są opisy, które przeważają w całej książce. Nie są to jednak jakieś szczególnie długie, mętne i rozbudowane opisy, skupiają się na ukazaniu danej przestrzeni, sytuacji bądź osoby. W połączeniu ze stylem, jakim posługuje się autor, wyglądają one jeszcze lepiej, a przedstawiony obraz – jeszcze barwniej. Dlatego każda ukazana bitwa, strategia lub zwyczaj jest nadzwyczaj „żywa”, łatwo ją sobie wyobrazić, a później jeszcze lepiej zapamiętać.

    Co najbardziej przyciągnie nie-miłośników historycznych książek do opowieści Santiago Posteguillo? Z pewnością fakt, iż autor poświęcił fabułę nie tylko na same bitwy, walki oraz strategie, ale również na sztukę, miłość i normalne ludzkie życie. Nie ważne, że wszystko oblepia się otoczką historii, jeśli odpowiednio podejdziemy do lektury odbierzemy ją jako zwykłą książkę, w której łączy się wiele wątków (poprzez romans do obyczaju oraz dobrą przygodówkę). Łatwo jest odnaleźć się w fabule, która na pozór wydaje się ciężka; zapewnić mogę, że to faktycznie jedynie pozór. Opisana historia wciąga niesamowicie, a ponadto wywiera ogromne wrażenie na czytelnika z dobrze rozwiniętą wyobraźnią.

   „Wojna w Italii”, tak jak wspomniałam, to nie tylko opowieść o samej wojnie. W tej części mamy do czynienia z teatrem, który był bardzo ważny dla bohaterów. Autor w swojej książce zdołał ukazać tą pasję, potrafił również umiejętnie połączyć ten wątek z wątkiem głównym tak, aby nie kolidowały ze sobą. Dzięki temu tekst jest wyraźny, łatwo się go czyta i czerpie z niego ogromną przyjemność.

   Myślę, że po lekturze „Africanusa” (nie tylko drugiej części, ale również pierwszej) będę częściej skłaniała się do czytania lektur historycznych. Choć nie pałam do nich sympatią, być może uda mi się odnaleźć coś podobnego do historii Santiago Posteguillo. Jego książki nie tyle, co uczą, przywołują wspomnienia lekcji historii, ale przede wszystkim zapewniają wiele godzin spędzonych na pasjonującej lekturze. Wbrew pozorom łatwo jest się zatracić w ich barwnych opisach oraz polubić narratora prowadzącego, który na czas czytania staje się naszym kompanem i przewodnikiem po całej Italii i jej okolicach. Ta sztuka nie udaje się każdemu autorowi, dlatego warto jest docenić ten szczegół. Podobnie jak i całą książkę, którą bardzo gorąco polecam. Uprzedzenia wyrzucamy w kąt i sięgamy po „Africanusa”. Naprawdę warto.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję wydawnictwu Esprit:
Autor: Santiago Posteguillo
Tytuł: Africanus. Wojna w Italii
Wydawnictwo: Esprit
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 590

niedziela, 21 października 2012

"Pandemonium" - Lauren Oliver

"Pandemonium" Lauren Oliver

   Czy wyobrażacie sobie żyć w świecie, gdzie miłość uważana jest za chorobę? Ja nie chciałabym się w takim znaleźć, z pewnością większość z Was również. Ten świat, gdzie wszelkie uczucia są zakazane, opisany został w książkach serii autorstwa Lauren Oliver, „Delirium”. „Pandemonium” to już druga część, w której odnajdziemy starą bohaterkę, Lenę. Tym razem jej losy zostały poszerzone o wiele spektakularnych momentów i zaskakujących decyzji. Po raz drugi autorce udało się zbudować niecodzienną wizję, która pochłania czytelnika w świat odmienny od normalności…

   Lena, po nieudanej ucieczce z Aleksem, w której widzi go po raz ostatni, trafia do Głuszy, gdzie żyje i poznaje Odmieńców. Za ich sprawą dziewczyna dołącza do ruchu oporu, który walczy z postanowieniami państwa, gdzie miłość uznano za chorobę. Lena podejmuje się ważnej misji, z której ledwo uchodzi z życiem. W świecie, gdzie uczucia są zakazane, dziewczyna poznaje kolejnego tajemniczego chłopaka – Juliana. Odtąd znów jej świat staje na głowie…

   Miałam okazję przeczytać „Delirium” jeszcze przed premierą. Tematyka tej książki, która zapoczątkowała nową serię, zaintrygowała mnie na tyle poważnie, iż zaczęłam się zagłębiać w świat bohaterów coraz bardziej. Po skończonej lekturze nie było mowy o tym, że nie przeczytam kolejnych części. Dlatego bardzo się cieszę, że miałam możliwość przeczytania „Pandemonium”, po którym mam jeszcze lepsze wspomnienia. Ale po kolei. Do tej książki podchodziłam bardzo optymistycznie, wiązałam z nią duże nadzieje. Czułam, że będzie ciekawsza i nie pomyliłam się. Bardzo często spotykałam serię, w której pisarze, z kolejną częścią, rozwijali skrzydła i dodawali swoim powieściom więcej pozytywnych akcentów. W „Pandemonium” widać wyraźnie, że pani Oliver rozwinęła się w kwestii tworzenia historii, każdy wątek jest przemyślany i skonstruowany w sposób, aby niczego ważnego nie pominąć. Historia jest bardziej dojrzała, niż w jej poprzedniczka. Łatwo też zauważyć, że w przypadku rozwoju akcji autorka spisała się na medal – wszystko stonowała, nadając szybsze tempo w odpowiednich momentach, dzięki czemu częściej odczuwamy zaskoczenie oraz dużo innych emocji.

   Nie da się ukryć, że świat wykreowany przez Lauren Oliver jest bardzo oryginalny. Często zastanawiałam się, czy pojawi się książka (bądź seria), która będzie w stanie mnie jeszcze zaskoczyć. Nie zachwycić, ale zaskoczyć. I w przypadku „Delirium” oraz „Pandemonium” ta sztuka się udała. Przyznam szczerze, że na początku wydawała mi się dziwna, ale ostatecznie zaskoczyła mnie i pomysłem i formą, samym wykonaniem. Wiele opisanych w niej momentów zdołało wywołać u mnie szeroki uśmiech, zdziwienie, strach, obawy… Przeżywałam je razem z bohaterami, każde ich rozterki. Bardzo lubię, kiedy mogę utożsamić się z postacią, wtedy rozumiem ich lepiej, lepiej pojmuję otaczające ich realia. W „Pandemonium”, podobnie jak w poprzedniej części, przez całą fabułę mogłam poczuć się kolejnym bohaterem książki. I za to bardzo dziękuję autorce.

   Wiele osób mówiło mi, że ta seria jest typowa dla nastolatek (podobnie jak „Zmierzch”); po części godziłam się z ich zdaniem. Ale tylko po części. W historii Leny odnajdujemy wiele elementów, które przemawiają za tym, iż nie tylko nastoletnie czytelniczki odnajdą w niej przyjemność z lektury. Do tej powieści nie ma ustalonego kryterium wieku, fabuła, mogę rzec, jest uniwersalna – każdy odnajdzie w niej kawałek czegoś dla siebie. „Pandemonium”, jak już wspomniałam, jest dojrzalszą lekturą, wątki jak i narracja są bogatsze, ale zawierają również elementy prostsze, banalniejsze. Dlatego czytelnik w każdym wieku będzie w stanie pojąć realia panujące w książce.

   O „Pandemonium” mogłabym pisać jeszcze długo, w większych superlatywach bądź mniejszych, ale nie mam pewności, czy udałoby mi się zawrzeć wszystkie odczucia po lekturze. Krótko rzecz ujmując, robiąc podsumowanie, powiem tylko to, że książkę warto przeczytać. Jest w niej wiele ciekawych wątków, które scalone z bardzo dobrą narracją dają interesujący i bardzo oryginalny efekt. Dodatkowo, zakończenie powieści zaskakuje (totalnie) i zapowiada kolejne emocjonujące wydarzenia następnej części. Nie zostaje mi nic innego, jak polecić ją każdemu, małemu czy dużemu. Wiedzcie, że naprawdę warto. 

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję wydawnictwu Moondrive (Otwarte):
Autor: Lauren Oliver
Tytuł: Pandemonium
Wydawnictwo: Moondrive
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 376